Schrijfster Nikki Vrees deelt graag haar moestuinbelevenissen met ons. Tuinieren is haar grote passie, inspiratiebron en uitlaatklep. Ze toverde haar eigen tegeltuin om tot groen paradijs en stapt bijna dagelijks op de fiets naar haar grote volkstuin met kas. In deze zesde aflevering van haar moestuindagboek: wilde oase. 

In eerste instantie schrok ik. Ik was net terug van vakantie en had de tuin een aantal weken onbeheerd achtergelaten. Het moestuinseizoen was bijna ten einde toen ik vertrok en de laatste groentes op het land had ik aan hongerige dieren geschonken. Een tuinoppas leek me niet nodig. Maar het onkruid stond torenhoog en de tuin leek één woeste wildernis. Een woeste wildernis vol prachtige bloemen, dat wel. Ik voelde stress op mijn schouders drukken en wist niet waar te beginnen in deze chaos. ‘Rustig aan’, zei ik tegen mezelf. ‘Loop eerst een rondje door de tuin, kijk hier en daar wat rond en neem de boel in je op. Ik kom om te genieten van de tuin en hoef niet direct aan de bak.’

Geen stress

Ik zette de stress even naast me neer en begon aan mijn ronde. Langs het veld met pompoenen waar nog enkele lagen te stralen, langs gigantische courgettes waar je ‘u’ tegen zegt, langs grote halmen mais die het niet hadden overleefd en langs bieten die nog in aantocht waren. Langs de fruitbomen waarvan de aangevreten peren en pruimen inmiddels volledig waren verdwenen en tot slot langs de kas, waar hier en daar nog cherrytomaten te vinden waren. Waar paprika’s voor het eerst volop groeiden en de komkommers in grote, dikke getalen zege vierden. En waar het rook naar een kroeg op zaterdagnacht wanneer de vloer doordrenkt was van alcohol en de bar kleverig aanvoelde. De laatste trossen druiven waren langzaam aan het wegrotten waarbij ze een doordringende geur van gistend fruit achterlieten. Langzaamaan veranderde mijn stress in een glimlach en begon ik de laatste, eetbare, oogst te verzamelen.

Nieuw hoofdstuk

Wanneer ik later onder de fruitbomen van het herfstzonnetje genoot en mijn blik over de tuin liet dwalen realiseerde ik me dat mijn doel bereikt is. Ik heb deze tuin genomen, omdat ik de wereld groener wilde maken en insecten wilde redden, en dat is me gelukt. Vele ogen zullen de tuin beschouwen als een rommel met achterstallig werk, maar ik zag een ecologische oase waar duizenden insecten in een paradijs leven. Tevreden zakte ik onderuit in mijn stoel en ontspande. De enorme berg werk die ik bij aankomst voelde, verdween als sneeuw voor de zon. Mijn tuin was een groene ravage vol prachtige bloemen en dat is perfect. En wanneer de herfst straks zijn aftocht maakt en de winter zijn eerste ijzige wind blaast zal het land weer kaal zijn. Als een lege bladzijde van een boek waardoor ik in de lente aan een nieuw hoofdstuk kan beginnen en opnieuw kan bouwen aan een groen paradijs.

Lees ook:

Moestuindagboek Nikki: rokjesdag en slakkenleger
Moestuindagboek Nikki: appels redden en Moestuin Blues
Moestuindagboek Nikki: stralende pompoenen en een regendans

Schrijf een reactie